یک آیفونوگرافی شاعرانه

 تو را نگاه داشته ام سر انگشتم.کار سختی هم نبود. کافی بود انگشتم را فشار بدهم روی نامت. کپی ! کار تمام شد.  کاری هم از دستت ساخته نیست. اینجا مانده ای.

می دانم. دیگر کم دست آدم کشیده می شود به تنه ی درخت. کاغذ را از تنه ی درخت می ساختند نه ؟ عوضش  بار همه ی لمس ها را انداخته ایم سر این انگشت. خنده را ، گریه را ، دل تنگ را. اصلا چرا جای دور برویم. همین نوشته  را ! فکر می کنی زحمت نگاشتن اش را کی می کشد. همین نوک انگشت !

نگاشتن !

خنده ام گرفت !

مقاومت بس است. تا ابد که نمی توانی اینجا بمانی.باید " پیست" ات کنم.

"پیست" ات می کنم روی این لیوان چای. خوب است؟ اگر نخواستی می گذارمت روی قطره ی باران نشسته بر عینکم. شایدبر آجر دیوار خانه ی کناری یا بر تن لغزان ماهیان این تنگ ، بر برگ گل سفید این گلدان آبی.شاید هم بر روی تنم !

نه دستم نمی رسد ! مگر نه می گذاشتمت بر روی این ابر که سایه ای انداخته بر سرم، نرم !

که مرد نه

ابر شلوار پوش شده ای. 

کتایون

تهران

روز آخر از آبان ماه 92