مرگ حق نیست

به بردیا گفتم : دو تا از رادیو فردایی ها...
گفت :خوندم . خبر رو که دیدم نفسم حبس شد.زود خوندم ببینم نکنه دوست تو توشون باشه . دیدم نه, نفس رو آزاد کردم...
چیزی نگفتم , بغض کرده بودم و فکر می کردم که مرگ حق کیست؟


کتایون

فتح

ما دل ها را فتح کرده ایم
ما خیابان ها را فتح کرده ایم
ما در شهرها ریشه دوانده ایم به سال ها
-آنجا که تو دیدن و شنیدن نتوانی-
آنجا که ما زمزه می کردیم که تو نشنوی
آنجا که پوششی بر سر می نهادیم نه از برای مذهب و ننگت
از برای آنکه پنهان شویم از هاله ی زردت
ما , همان ما خیابان ها را فتح کرده ایم
و ایران را دوباره فتح می کنیم
آنجا که ما فریاد می کنیم و
تو هنوز نمی شنوی
آنجا که تو
نیستی


کتایون

صبح به خیر

موهام بلند شده . نه خوب شده, بیشتر بهش می رسم. روسری هم که نیست کمتر گره می خوره. یعنی اون پشتش بود از بچگی گره داشت, اون هنوز گره داره ولی بقیش بهتره. شبیه تو شدم. واسه همین صبح ها که پا می شم قبل از هر کاری می رم سراغ میز توالتم. میز که نه روی زمینه. یه چوب قرمزه. قبلا ها وصل بود به دیوار , بعد افتاد. می رم سر این تخته قرمزه مداد چشممو می کشم توی چشمم. اون قدر می کشم که شبیه سرمه ی چشمات بشه.بعد می رم توی آینه خودم رو نگاه می کنم و بهت می گم : صبح به خیر!


کتایون

few seconds in NAI cafe

Brazilian stranger: Do you live here?
me: No, I am studying here.
Brazilian stranger: aha, where do you live?



Katayoun
Rotterdam
15.sep.009

بی گاه

"ای نشسته تو در این خانه ی پر نقش و خیال
خیز ازین خانه برو , رخت ببر , هیچ مگو"

وطن

سیگارش کنار لبش بود, اخمش بر چهره اش , نور مانیتورش روی صورتش. معلوم نبود از خبری که می خواند اخم کرده یا از سیگاری که بدون کمک دست چسبیده بود به لب و دودش مانده بود مردد. دست ها معلوم نبود ولی چه می کنند ,آماده اند که چیزی تایپ کنند یا فقط دارند صفحه ی بالاترین را بالا و پایین می کنند, یا که نه, مثل دستان من, مستاصلند.

-می دونی چیه؟ من از ایران متنفرم!

-چی؟!

-متنفرکه نه , یعنی اصلا دوسش ندارم

- از حکومتش یعنی؟

-نه فقط اون نه! از مردمش , از رفتاراشون , از اینکه فضولند, حسودن, اه , خیلی بدم می آد. چی داره به جز دوستا و آشناها. اگه همین چند تا دوستمم بیان بیرون دیگه هیچ اهمیتی برام نداره. تو , همین تو اصلا چرا دوسش داری؟ ترافیکشو؟ آدماشو؟ پراز تبعیض , پر از پنهان کاری. اونجا هم ما غریبه ایم. چه ربطی به بقیه داریم. چند نفریم , یه جزیره تو یه کشور هفتاد میلیونی. دوست ندارم هیچ وقت برگردم, فقط دوستام رو می خوام و خانوادم رو.

- چایی می خوری؟

- باید این لینک و بفرستم بالا , خیلی مهمه. آدما همدیگرو توی خیابون که می بینن به نیروی خودشون اطمینان پیدا می کنن. این یعنی اتحاد , یعنی امید. مردم همدیگرو دارن. باید بذارمش توی وبلاگم که امید نمرده. که باید به یه سلسله ای فکر کنیم .شایدم باید به یه اسم دیگه بذارم که معلوم نشه من نوشتم. باید اصلا اسمم رو عوض کنم. شهرستانی ها! شهرستانی ها خیلی مهمن.باید همه بخونن.ما می تونیم به یه نتیجه ای برسیم. باید همه ی مردم کارهایی که می تونن بکنن.

-کدوم مردم؟

-همه دیگه , همین ما.

-چاییت سرد شد...

کتایون

دوازده سپتامبر دو هزار و نه

دلفت

صبحانه

-چرا هیچ خبری نیست؟
-یعنی تموم شد
-آره تموم شد
-یعنی واقعا هیچی نمی شه
-الان نمی شه , شاید بعدا بشه
-یعنی چه قدر دیگه؟
-یعنی دفعه ی پیش چه قدر طول کشید؟
- از کی؟
- از وقتی که...
- پونزده سال
-پونزده سال!
- تا اون موقع من چهل و یک سالمه
- حالا شاید دقیقا پانزده سال هم طول نکشید!
- یعنی کمتر؟
- شایدم بیشتر
- ولی یه چیزی می شه... نه؟
- به هر حال فکر نکنم الان
-یعنی من اون موقع بچه دارم؟
- هاه آره چها رتا
-مثلا ده سالشه , نه یازده سال
-می ره توی خیابون؟
-نه مثل اون بچه ه از پنجره خدا رو صدا می زنه , دیدینش؟
- اون, اون موقع باید کنکوری باشه
-مثل سهراب
- مثل سهراب...


کتایون

آرزو

یک روز صدای ساز من به درد خواهد خورد
می دانم
یک روز صدایش در گوش تو خواهد پیچید
وقتی دلت گرفته
ببخشید
سیم سلم هنوز زنگ می زند

کتایون

دیدار

سلام
خوشحال می شم ناراحتت کنم
مواظب خودت باش

کتایون
چهارم سپتامبر دو هزار و نه
دلفت

رمز راز

از من گریز تا تو هم در بلا نیفتی
بگزین ره سلامت , ترک ره بلا کن

وداع

دلم می خواهد خداحافظی کنم. بدون هیچ مکثی و سبک سنگین کردنی. بدون هیچ فکری. درست مثل وقتی که نامه ای می نویسی و بدون اینکه حتی چشمت به یکی از خطوط نوشته شده بیفتد دکمه ی بفرست را می زنی.درست مثل الان که می خواهم نخوانده دکمه ی منتشر را بزنم.
خداحافظ

کتایون
سوم سپتامبر دو هزار و نه
دلفت

گفت و گو

دلم می خواد توبه کنم.
دلم می خواد برم یه جای دور , توی یه اتاق که صدام رو به خودم بر گردونه پیش یه دوست , یا روی بلندی یه تپه ای که از روش هزار تا تپه ی دیگه هم پیدا باشه , یه جای شفاف آره , یه جای پر از هوا , یا نه حتی یه جای بسته , یه اتاقی که آشنا باشه, یا کسی که توش نشسته باشه این قدر آشنا باشه که دیگه مهم نباشه دور و برم چه شکلیه, یه نفس عمیق بکشم و از تمام کارهای نکرده , توبه کنم, باصدای بلند!
دلم می خواد اینبار اگه دوباره دوست می داشتم...
بگم!

کتایون
دوم سپتامبر دو هزار و نه
دلفت